Czy urządzenia do biorezonasu radzą sobie z komórkami mezenchymalnymi?
Prowadząc ostatnio rozeznanie w aparatach do biorezonasu badałem jak głęboko można sprawdzać stan komórek poszczególnymi urządzeniami.
Na tapetę wziąłem tylko w mojej ocenie urządzenia w wyższej półki i z długoletnim doświadczeniem i odpowiednio dużą bazą częstotliwości za , którymi stoi zespół naukowców medyków.
Padło na :
BICOM OPTIMA najnowszy model,
MORA,
F-Scan
Deta-Elis-Profesjonal.
I okazało się, ze tylko Deta-Elis posiada bazę częstotliwości do badania komórek mezenchymalnych.
Dlaczego to takie ważne ?
Zwyczajowo uznano, że patogeny w naszych organizmach znajdują się w komórkach
I przestrzeni międzykomórkowej.
Ze względu na sposób uzyskiwania i wykorzystania energii, rozróżnia się 3 typy komórek: samożywne (autotroficzne) fotoautotroficzne i chemoautotroficzne oraz cudzożywne (heterotroficzne).
Ze względu na organizację wyróżniamy cztery podstawowe rodzaje komórek:
komórki prokariotyczne (bezjądrowe) i eukariotyczne (jądrowe) oraz komórki typu roślinnego i komórki typu zwierzęcego.
W niewielu publikacjach można dowiedzieć się o komórkach mezenchymalnych.
Komórki mezenchymalne tworzą mezenchymę.
Dojrzała mezenchyma składa się z luźno upakowanego zbioru komórek zawieszonych w galaretowatej sieci macierzy zewnątrzkomórkowej. Tkanka mezenchymalna znajduje się we wszystkich narządach i zapewnia wsparcie strukturalne oraz reguluje przepływ komórek przez tkanki. Klasyczne komórki mezenchymalne to fibroblasty, miofibroblasty i typy komórek ściany naczyń krwionośnych i, jak sama nazwa wskazuje, komórki te powstają głównie ze środkowej lub mezodermalnej warstwy embrionalnego trójwarstwowego dysku zarodkowego. Jedynym godnym uwagi wyjątkiem jest obszar głowy, szyi i łuku ramiennego, gdzie tak zwane komórki mezenchymalne powstają z komórek grzebienia nerwowego embrionalnej ektodermy. Komórki mezenchymalne pozostają prawdopodobnie najsłabiej scharakteryzowanym typem komórek w organizmie. Jest to bezpośrednia konsekwencja braku specyficznych markerów, które mogą definitywnie różnicować różnorodne i heterogeniczne fenotypy zawarte w populacjach komórek mezenchymalnych.
Moje śledzenie badań zakresie wpływu wodoru molekularnego na organizm człowieka upewnia mnie w przekonaniu o dużych możliwościach jego wpływu na stan zdrowia człowieka.
Picie wody H (2) nasyconej wodorem obniża poziom glukozy, insuliny i trójglicerydów w osoczu, z czego wpływ na hiperglikemię był podobny do ograniczenia dietetycznego. Aby zbadać, w jaki sposób picie wody nasyconej wodorem H (2) poprawia otyłość i parametry metaboliczne na poziomie molekularnym, naukowcy zbadali profile ekspresji genów i stwierdzili zwiększoną ekspresję hormonu wątrobowego, czynnika wzrostu fibroblastów 21 (FGF21), który wzmacnia kwas tłuszczowy i wydatek glukozy. Rzeczywiście, wodór molekularny H (2) stymulował metabolizm energetyczny mierzony zużyciem tlenu.
Klasyczne komórki mezenchymalne to fibroblasty, miofibroblasty .
Nasuwa się wniosek, ze wodór molekularny będzie miał synergiczne działanie na fibroblasty zawarte mezenchymie dojrzałej.
Powiązanie oddziaływania opatentowanej metody fototerapii stworzonej, aby podwyższać poziom peptyny, która odpowiedzialna jest za zwiększanie aktywności komórek macierzystych z terapią wodorem molekularnym powinna przynieść spektakularne prozdrowotne korzyści dla organizmu człowieka.
Zwrócić przy tym należy uwagę , że obie terapie są naturalne i nie oddziałują bezpośrednio na żaden organ a tylko przywracają organizm do homeostazy czyli diametralnie odmiennie od leków co ma odzwierciedlenie w stanie mezenchymy .
Problemem jednak staje się jak sprawdzić czy istotnie takie czynniki jak homeopatia, terapia wodorem molekularnym i fototerapia stały się czynnikami do powrotu organizmu do homeostazy.
Tu przychodzi technologia biorezonasu magnetycznego a jedynym obecnie mi znanym urządzeniem, które jest wstanie określić stan tkanki mezynchymalnej jest urządzenie Deta-Elis Profesjonal.
Eugeniusz Winiecki.
Źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5820805/
