Przypadek 1
72-letnia pacjentka była hospitalizowana 20 września 2018 roku z rakiem pęcherzyka żółciowego IV stopnia z masywnymi przerzutami do wątroby i węzłów chłonnych w okolicy wnęki i głowy trzustki. Doszło do zajęcia dwunastnicy, co spowodowało niedrożność górnego odcinka przewodu pokarmowego. Biopsja wykazała słabo zróżnicowany gruczolakorak. Pacjent był skrajnie wyczerpany, czemu towarzyszyła ciężka niedokrwistość z hemoglobiną tak niską, jak 37 g / l oraz ciężka hipoalbuminemia z albuminą tak niską, jak 23 g / l. Pacjent miał w wywiadzie reumatyczną chorobę serca z niedawną niewydolnością serca, a stężenie glukozy we krwi na czczo było podwyższone (do 22 mM) przez długi czas. Podwyższone zostały markery nowotworowe CA19-9, alfa-fetoproteina i antygen rakowo-płodowy. Oprócz leczenia objawowego i wspomagającego, nie można było zastosować żadnego konwencjonalnego leczenia „przeciwnowotworowego”. Począwszy od 23 października 2018 r. Pacjent zgłosił się na ochotnika do wdychania mieszanki gazowej wodorowo-tlenowej tylko przez kaniulę nosową, początkowo dwie godziny dziennie i stopniowo zwiększając do 6 godzin dziennie. Po miesiącu inhalacji wodoru u pacjenta stwierdzono oczywistą rzekomą progresję choroby, która szybko ustąpiła po leczeniu objawowym.[6] Po 2 miesiącach inhalacji wodoru stan sprawności pacjenta wykazał znaczną poprawę (spadł z 5 do 3). Po 3 miesiącach inhalacji wodoru, markery guza zostały zredukowane do normalnego zakresu referencyjnego, a CT wykazało ponad 50% redukcję guzów pęcherzyka żółciowego i licznych przerzutów do wątroby i wnęki (definiowanych jako odpowiedź częściowa). Gdy insulina nie była już używana, poziom cukru we krwi pacjenta spadł do normy. Pacjent został wypisany 1 lutego 2019 r. Obecnie pacjent nadal codziennie wdycha wodór w domu i jest w trakcie dalszej poprawy (ostatni stan sprawności 0). [7]
